ฺBoss-Oil (ฮอร์โมนส์ภาคพิเศษ) เริ่มต้นใหม่ ก่อนปีใหม่...

ข้อมูลเบื้องต้น

 

 

 

"เอาร้านนี้ได้ปะ แม่เราชอบพามากิน" ออยพูดขึ้นมาหลังจากเดินตามหลังบอสอยู่พักใหญ่ ก่อนที่ทั้งคู่จะมาหยุดที่ร้านอาหารสีขาวเล็กๆ ที่ไม่ไกลจากบ้านของออยนัก

 

บอสมองชะเง้อเข้าไปในร้านเหมือนอยากจะสำรวจอะไรสักอย่าง ก่อนพูดขึ้น

"ร้านอาหารตามสั่งนี้เหรอ" บอสถามพลางขยับแว่น

 

"อื้อ" ออยตอบพร้อมพยักหน้าเบาๆ แบบที่ชอบทำประจำ

 

"แล้วแต่แกก็ได้ ไป เข้าไปในร้านกัน"

พูดยังไม่ทันจบประโยค บอสก็คว้าข้อมือออยเหมือนจะลากเข้าไปในร้าน ออยชะงักดึงมือกลับเล็กน้อย แต่บอสคว้าข้อมือออยไว้ทัน

 

"เฮ้ย แก" ออยชะงักพร้อมมองหน้าบอสเหมือนสงสัยบางอย่าง

 

"ฮึ อะไรอีก" บอสถาม

 

"คือ คือแกไม่ต้องจับมือเราก็ได้นะเว่ย" ออยพูดออกมาตรงๆ สีหน้าเคลือบแคลงด้วยความสงสัย

 

บอสก้มลงมองที่มือขวาของตนเองที่กำลังจับข้อมือออยเอาไว้ ก่อนจะเงยหน้ากลับมามองหน้าออยอีกครั้ง

"เออ ก็ได้" บอสตอบช้าๆ ก่อนจะปล่อยมือออยลง

 

"อือ งั้นเข้าร้านกัน"

ออยพูดพร้อมเดินนำลิ่วเข้าไปในร้าน หลังจากที่มือของตัวเองเป็นอิสระจากมือของบอส

 

 

ออยเลือกนั่งมุมข้างในสุดของร้านที่ตอนนี้ยังไม่มีลูกค้าสักราย บอสเดินตามมาเงียบๆ ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามออย

ออยค่อยๆ หยิบเมนูอาหารมาก้มหน้าก้มตาอ่าน โดยไม่ได้สังเกตว่าคนตรงข้ามยังคงจ้องหน้าออยแบบไม่เหลียวไปมองที่อื่นแม้แต่วินาทีเดียว

 

"ออย" บอสเรียกในขณะที่ยังคงจ้องเขม็งมองที่หน้าออย

 

"อื้อ" ออยทำเสียงตอบรับว่าได้ยินที่บอสเรียก แต่ยังกวาดสายตาดูเมนูอาหารตรงหน้า

 

"แกว่างวันไหนอะ ไปกินข้าวที่บ้านเรามั้ย"

บอสกลั้นใจออกปากชวนอีกครั้ง หลังจากเอ่ยปากชวนแล้วครั้งหนึ่งที่หน้าบ้านออย แน่นอนว่าคำถามนี้ทำให้ออยละสายตาจากเมนูและเงยหน้ามามองหน้าคนตรงข้าม

 

"แกมีอะไรหรือเปล่า ดูแปลกๆนะ"
ออยถามออกไปตรงๆ บอสเริ่มสายตาเลิ่กลั่กเหมือนคนทำผิดที่กลัวจะถูกจับได้

"แล้วที่จะให้เจอแม่แกที่เป็นจิตแพทย์น่ะ มันจะดีเหรอ คือเราเหมือนคนโรคจิตมากเลยเหรอ" 

ออยถามต่อด้วยสายตาสงสัยปนไม่มั่นใจในตัวเอง อันที่จริงออยก็ยังกลัวคนอื่นมองว่าตัวเองเป็นคนแปลกหรือคนไม่ดี หลังจากเกิดเรื่องกับขนมปัง

 

"เฮ้ย เปล่าๆ ไม่ใช่"
บอสรีบปฏิเสธ สองมือรีบปัดเป็นพัลวันเพราะกลัวออยจะเข้าใจผิด

"จริงๆ อะ การจะเจอจิตแพทย์ ไม่จำเป็นว่าเราจะต้องมีปัญหาทางจิตก็ได้นะ" บอสอธิบายสไตล์ผู้เชี่ยวชาญแบบที่เขาชอบพูดให้เพื่อนฟัง 

"แค่รู้สึกว่า ถ้ามีอะไรอยากคุยกับใคร อยากปรึกษาใคร หรือเหมือนไม่มีใครเข้าใจ ก็ลองไปเล่าให้จิตแพทย์ฟัง ก็อาจจะได้รับคำแนะนำดีๆ กลับมาก็ได้นะ" 

 

ออยมองหน้าบอสพร้อมครุ่นคิดไปตามสิ่งที่บอสพูด
"จริงดิ" ออยถามออกมาอย่างฉงนใจ

"นี่คิดมาตลอดเลยนะว่าคนที่ไปหาจิตแพทย์จะต้องเป็นคนประสาทหลอนๆ หน่อย" 

 

"แกหมายถึงคนที่ดูบ้าๆอะเหรอ" บอสถามออกไปเหมือนรู้ใจว่าออยต้องการสื่อว่าอะไร

 

"อื้อ"

ออยตอบรับพยักหน้าเบาๆ เพราะบอสพูดสิ่งที่ออยคิดถูก พร้อมยิ้มที่มุมปาก ถ้าพูดตามตรง ออยเองก็ยอมรับนะว่าบอสเป็นเพื่อนที่รู้ใจออยมากที่สุดคนหนึ่งเลยล่ะ

 

"แม่เราบอกว่า คนไข้หลายคนที่มาหา ก็เป็นเด็กนักเรียนวัยเดียวกับพวกเรา" บอสยังคงอธิบายต่อ "บางคนก็เครียดเพราะเรียนหนัก บางคนรู้สึกไม่อยากไปโรงเรียน ไม่อยากเรียนหนังสือ ก็มาให้ช่วยว่าจะทำยังไงดี หรือบางคนก็รู้สึกตัวเองแปลกแยกจากเพื่อน ไม่เป็นที่ยอมรับ บางคนก็..."

บอสอธิบายต่อเรื่อยๆ แต่ก็หยุดชะงักเมื่อสังเกตว่าแววตาของออยดูหดหู่ลงเมื่อบอสพูดมาถึงคนที่รู้สึกตัวเองแปลกแยกจากเพื่อน

"เฮ้ย ออย เราไม่ได้หมายความอย่างนั้น" บอสรีบปฏิเสธอีกครั้ง

 

"อื้อ ไม่เป็นไรหรอก ที่แกพูดก็ถูกแล้ว"
ออยตอบบอสโดยไม่มองตา สายตายังคงก้มลงต่ำ "เราก็เป็นคนแบบนั้นจริงๆ แหละ บางทีเราอาจควรไปหาแม่แกก็ได้นะ" 

 

บอสได้ยินแบบนั้นก็ค่อยๆยิ้มกว้างออกมา บอสเหมือนอยากจะซ่อนความดีใจนั้นไว้แต่ดูจะปิดไว้ไม่ได้

"จริงเหรอ ขอบคุณมากนะออย"

 

"เฮ้ย" ออยยิ้มพร้อมทำหน้างงคนตรงข้ามที่ดูยิ้มดีใจเกินเหตุ "ทำไมต้องดีใจขนาดนั้น แค่ไปที่บ้านเนี่ยนะ"

 

"อ่อ อ๋อ..." บอสดูเงอะงะแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

 

"แกเป็นอะไรปะเนี่ย วันนี้ดูแปลกๆ นะ ตั้งแต่ที่หน้าบ้านเราแล้ว"

ออยยังคงถามต่อด้วยสีหน้าสงสัย คำถามของออยยิ่งทำให้บอสเลิ่กลั่กมากขึ้น บอสเหมือนไม่รู้ว่าควรจะมองไปที่ไหนหรือเอามือไม้ไปวางที่ไหน 

"คือ...เรา"

บอสพูดติดอ่างขึ้นมาทันทีเมื่อเขารับรู้ได้ว่าสายตาของออยดูเหมือนจะเค้นหาคำตอบจากเขา

 

แต่ก็เหมือนโชคช่วย โทรศัพท์มือถือเจ้ากรรมของออยดังขึ้นมาพอดี

 

"รอดแล้วเว่ยเรา" บอสคิดเบาๆ ในใจในขณะที่ออยหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมารับสาย อันที่จริงออยลืมหยิบโทรศัพท์มือถือตอนออกมาจากบ้าน แต่ออยก็ขอกลับบ้านมาหยิบโทรศัพท์ก่อนจะออกมาข้างนอกอีกครั้งกับบอส

 

"ว่าไงเฟิสต์"

ออยส่งเสียงทักทายปลายสายออกไป หลังจากเห็นแล้วว่าใครเป็นคนโทรมา บอสสีหน้าชะงักไปทันทีเมื่อได้ยินว่าออยคุยกับใคร

"ออกมากินข้าวกับเพื่อนน่ะ" ออยตอบปลายสายไป บอสยังคงมองหน้าออย แต่คราวนี้สายตาของบอสกลับดูหงอยลงอย่างเห็นได้ชัด

 

"ใช่ จะปีใหม่แล้ว แต่ป๊าม้าปิดร้านปีใหม่น่ะ แต่คงไม่ได้ไปเที่ยวไหน" ออยยังคงคุยกับปลายสาย

"อือ ไม่เบื่อหรอก ถ้าเบื่อแล้วไว้จะโทรไปบอกนะ " ออยคุยกับปลายสายด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม แววตาดูมีประกายความสดใส

"ขอบคุณมากเฟิสต์ แต่เราโอเคขึ้นมากจริงๆ ไว้คุยกันนะ"

ออยพูดประโยคสุดท้ายก่อนจะวางสายไป

 

"เฟิสต์เหรอ" ยังไม่ทันที่ออยจะกดปุ่มตัดสาย บอสก็ถามขึ้นทันที

 

"อื้อ" ออยพยักหน้าเบาๆ พร้อมยิ้มให้ ก่อนจะหยิบเมนูตรงหน้ามาอ่านต่อ

 

"ได้ยินว่า แกเลิกกันแล้ว จริงเปล่า" บอสยังคงถามคำถามไปเรื่อย ออยเงยหน้าขึ้นมามองบอสด้วยความสงสัยอีกครั้ง ก่อนจะตอบออกมา

 

"อื้อ" ออยพยักหน้า
"ไม่นานมานี้เอง" นี่เป็นครั้งแรกที่ออยได้บอกคนอื่นถึงความสัมพันธ์ของเธอกับเฟิสต์ตอนนี้

 

"มีปัญหาอะไรกันเหรอ"

บอสถามสวนกลับทันที สีหน้าและแววตาของบอสตอนนี้ดูจะปกปิดไม่ได้แล้วว่าเขาอยากรู้เรื่องออยมากแค่ไหน

 

ออยมองหน้าบอสพลางครุ่นคิดอะไรบางอย่าง หากคนตรงหน้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่บอส บางทีออยอาจจะกลับไปโกหกอีกครั้งเพื่อบอกว่าเธอกับเฟิสต์ยังรักกันดี

"เราไม่อยากให้เฟิสต์ต้องอึดอัดใจเพราะเรา เราแค่อยากให้เฟิสต์กลับไปมีชีวิตของเฟิสต์แบบเดิม" ออยตอบคำถามตามความจริงแบบไม่ปกปิดอะไร

"เราเป็นแฟนที่ไม่ดี เราเรียกร้องนั่นนี่จากเฟิสต์จนทำให้เฟิสต์ลำบากใจ เราไม่อยากให้เฟิสต์ต้องคบเราเพียงแค่เพราะเฟิสต์รู้สึกผิดหรือกลัวเราจะกลับไปทำร้ายตัวเองอีก" ออยเปิดใจกับบอสออกมาตรงๆ 

 

"ออย" บอสเรียกออยเสียงดังทั้งๆ ที่นั่งอยู่แค่ตรงข้ามกัน

 

"เวลาแกอยู่กับเฟิสต์ แกได้พูดทุกอย่างที่แกอยากพูดแบบที่แกอยู่กับเรามั้ยอะ"

บอสถามออกมาตรงๆ อีกครั้ง แต่ออยดูเหมือนจะไม่เข้าใจคำถามนั้น

 

"ฮึ?" ออยไม่เข้าใจความหมายของสิ่งที่บอสถาม "แกถามอะไรแปลกๆ อีกแล้วนะ"

 

แม้ออยจะไม่เข้าใจว่าบอสต้องการจะสื่ออะไร แต่คำถามนี้กลับทำให้ออยค่อยๆ คิดตามประโยคคำถามของบอส ออยมองเหม่อออกไปนอกร้านพลางคิดถึงเรื่องราวระหว่างเธอกับเฟิสต์ อันที่จริงการอยู่กับเฟิสต์ ก็ไม่ใช่ว่าออยจะไม่เป็นตัวของตัวเอง หลายครั้งที่ออยเล่าเรื่องของตัวเองและครอบครัวให้เฟิสต์ฟัง แถมเฟิสต์ยังเคยมาบ้านของออยหลายรอบ ดังนั้นถ้าจะบอกว่าเฟิสต์ก็เป็นอีกคนที่รู้จักชีวิตของออยดี ก็คงจะไม่ผิด แต่จริงๆ ก็มีอีกหลายเรื่องที่ออยยังไม่เคยบอกเฟิสต์ หรือการอยู่กับเฟิสต์ก็ไม่ได้ช่วยให้ออยรู้สึกว่าตัวเองมีค่ามากขึ้นมากนัก

 

"ออย"

เสียงของบอสเรียกออยอีกครั้ง เหมือนปลุกออยจากภวังค์แห่งการครุ่นคิด ออยสะดุ้งเล็กๆ

 

"อื้อ" ออยกลับมามองคนข้างหน้า "ว่าไง?"

 

"แกตอบคำถามมาดิ" บอสยังคงขอคำตอบ

 

"กับเฟิสต์น่ะเหรอ" ออยค่อยๆ พูดออกมา 

"เราเคยรู้สึกดีกับเฟิสต์มาก เหมือนเฟิสต์เห็นค่าของเราเลยมาคบกับเรา ไม่เคยมีใครมาทำดีกับเราแบบเฟิสต์เลย" ออยตอบ

"...ถ้าไม่นับขนมปังนะ" 

ออยอดไม่ได้ที่จะพูดถึงขนมปังเพราะขนมปังดีกับออยมากจริงๆ

 

"แต่บางทีเวลาอยู่ด้วยกันกับเฟิสต์ เราก็รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง เหมือนต้องคอยทำอะไรก็ได้ที่จะทำให้เฟิสต์ไม่รู้สึกเบื่อเรา ให้เฟิสต์อยากอยู่กับเรา จนบางทีเหมือนฝืนความรู้สึกตัวเอง"

ออยนึกภาพตัวเองตอนที่อยู่ร้านเกมกับเฟิสต์หลังเลิกเรียน ความรู้สึกของการต้องนั่งรออดีตแฟนที่เล่นเกมกับเพื่อนเป็นชั่วโมงยังเป็นอีกสิ่งที่ออยจำได้ไม่ลืม

 

"มันยากเนาะ ที่จะมีใครสักคนที่อยู่ด้วยแล้วทำให้เรารู้สึกว่า ได้เป็นตัวของตัวเอง แบบไม่ต้องเปลี่ยนแปลงหรือบังคับใจตัวเองเลย"

ออยระบายความรู้สึกลึกๆออกมา ความรู้สึกที่ขนาดคนที่เธอเคยรักมากอย่างเฟิสต์ ก็ไม่ช่วยให้ออยหลุดพ้นจากความรู้สึกนี้เท่าไรนัก

 

บอสยังคงจ้องหน้าออยด้วยสายตาที่ปนไปด้วยความสงสัยปนกับความกล้าๆ กลัวๆ อะไรสักอย่าง ฝ่ายออยหลังจากที่ได้ระบายความรู้สึกออกมาแล้ว ก็ค่อยๆยิ้มออกมาเบาๆเหมือนได้ปลดปล่อย

 

"สั่งอาหารเหอะ เริ่มหิวแล้ว"

ออยหยิบเมนูขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะไล่สายตาดูอย่างตั้งใจ โดยไม่ทันสังเกตว่าบอสที่นั่งตรงข้าม กำลังค่อยๆ เขยิบหน้าเข้ามาใกล้ออยมากขึ้น

 

...
....

"แล้วเวลาที่แกอยู่กับเราล่ะออย"

เสียงบอสดังขึ้น เป็นเสียงที่ดังและชัดเจนเหมือนถูกกระซิบอยู่ข้างหูจนออยต้องเงยหน้าจากเมนูขึ้นมา 

และพบว่า ...ตอนนี้หน้าของบอสอยู่ห่างจากหน้าของตัวเองใกล้แค่คืบ จนแทบได้ยินเสียงลมหายใจ....

 

 

 

 

(เนื้อหาทั้งหมดเป็นจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ไม่ใช่เนื้อเรื่องจริงในซีรีส์)

(กะเขียนเล่นๆ แต่ถ้ามีคนชอบ อาจกลับมาแต่งต่อจ้า)



---------------------------------------------------

ต่อพาร์ทสองค่ะ (น่าจะ)ไม่มีต่อแล้วนะ
 

 

กลางดึกคืนวันที่ 1 มกราคม

 

บอสเข้านอนตั้งแต่ 2 ทุ่ม เขาพยายามข่มตาหลับตั้งแต่หัวค่ำแต่ก็ยังหลับไม่ลง อากาศที่ค่อนข้างเย็นในช่วงปีใหม่เหมือนไม่ได้ช่วยให้ใจของบอสเย็นลงได้เลย...

 

22.00 น.

 

ผ่านไปจนถึง 4 ทุ่ม .... บอสกลับยังไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด ในที่สุดบอสก็ห้ามใจตัวเองไม่ไหวที่จะไม่หยิบโทรศัพท์มือถือบนหัวเตียงขึ้นมามอง

 

บอสจดจ่ออยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์ครู่ใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจกดเข้าเมนูรายชื่อ และพิมพ์ภาษาอังกฤษว่า

 

Oil

 

บอสรอปลายสายรับสายของเขาด้วยใจกระวนกระวาย ป่านนี้คนที่เขาอยากคุยด้วยจะหลับแล้วหรือยังนะ

 

"ฮัลโหลบอส" เสียงออยดังขึ้นมาที่ปลายสาย โชคดีที่เสียงของออยนั้นยังไม่สื่อถึงความง่วงเลยสักนิด
 

"ออย แกนอนยังอะ" บอสถามเสียงเบา ซึ่งเขาก็คงจะตอบตัวเองไม่ได้ว่าที่ถามออกไปด้วยน้ำเสียงเบาแบบนั้น กลัวจะรบกวนออยกลางดึกหรือตัวเองนั่นแหละที่กล้าๆกลัวๆ

"ยังเลย เพิ่งอาบน้ำเสร็จ แกมีไรเปล่า นอนดึกเชียว" เสียงเจื้อยแจ้วของออยทักทายกลับมา

บอสยิ้มออกมาอย่างโล่งใจที่เขาไม่ได้โทรไปรบกวนปลายสาย "วันนี้ที่แกมาคุยกับแม่เรา เป็นยังไงบ้าง โอเคขึ้นมั้ย" 

 

หลังจากเมื่อวานที่บอสไปหาออยที่บ้าน พร้อมชวนออยมาพบแม่ของตนที่เป็นจิตแพทย์ วันต่อมาซึ่งก็คือบ่ายวันนี้ ออยก็มากินข้าวที่บ้านบอสพร้อมกับพ่อแม่ของเขา หลังจากกินเสร็จ ออยก็แยกไปพูดคุยกับแม่ของเขาตามลำพังอยู่พักใหญ่ทีเดียว และหลังจากที่ออยคุยกับแม่ของเขาเสร็จ จริงๆแล้วบอสก็มีโอกาสที่จะถามออยหรือแม่ของตัวเองว่าคุยอะไรกันไปบ้าง แต่บอสก็เลือกที่จะไม่ถาม ณ ตอนนั้น

 

"อื้อ ก็ดีนะ รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลย เหมือนว่าโลกนี้ไม่ได้มีแค่เราที่มีปัญหาแบบนี้คนเดียว" ออยพูดความในใจให้บอสฟังอีกเป็นครั้งที่เท่าไรแล้วก็คงจะนับไม่ได้

 

บอสยิ้มออกมาอย่างโล่งใจอีกครั้ง อย่างน้อยการที่เขาพาออยมาพบแม่เขา ก็ไม่เป็นการเสียเปล่า

"ดีใจนะ ที่ได้ยินแบบนั้น" 
 

"แต่แม่แกบอกเราว่า ทุกอย่างต้องใช้เวลาเยียวยา และเราเองก็คงต้องเยียวยาตัวเองด้วย" ออยพูดในสิ่งที่แม่ของบอสบอกเธอให้บอสฟัง

"ขอบใจมากนะที่พาเราไปเจอแม่แก" ออยเอ่ยปากขอบใจบอส ไม่ว่าการเอ่ยปากขอบใจของออยอาจจะเป็นการพูดตามมารยาทหรือพูดจากใจจริง แต่คนปลายสายแทบจะหุบยิ้มไม่อยู่

"ว่างๆ แกก็มากินข้าวบ้านเราได้นะบอส" ออยเอ่ยปากชวนกลับ ปลายสายยิ่งยิ้มกว้างก็เดิม

"แกพูดจริงเหรอออย" บอสถามย้ำ เพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้หูฝาด
 

"อื้อ ม้าเราทำกับข้าวอร่อยนะ แกอยากกินอะไร รีเควสท์มาได้เลย"

 

บอสยิ้มพลางมองออกไปนอกหน้าต่างที่มีประกายแสงจากพลุวิบวับอยู่บนท้องฟ้า แม้คืนเคานท์ดาวน์นับถอยหลังเข้าปีใหม่จะผ่านไปแล้ว แต่หลายคนยังคงดื่มด่ำไปกับการฉลองกับปีใหม่และสิ่งใหม่ๆ อยู่เหมือนคืนที่แล้ว

"ออย" บอสเรียกคนในสายด้วยน้ำเสียงนิ่ง
 

"อื้อ มีไร" ออยถามกลับ
 

"เรา... เราขอไปหาตอนนี้ได้ปะ"

บอสรู้ดีว่าเขาไม่ควรออกจากบ้านไปหาออยตอนนี้ แต่หากออยได้ยินเสียงหัวใจของบอส แน่นอนว่าตอนนี้มันเต้นดังกว่าพลุที่ถูกจุดขึ้นไปบนท้องฟ้าเสียอีก
 

"ฮึ แกว่าไงนะ"

ออยถามย้ำให้แน่ใจอีกที พลางแหงนมองดูนาฬิกาบนกำแพงที่บอกเวลา 4 ทุ่ม 20
 

"เดี๋ยวเรา ... เดี๋ยวเราขี่จักรยาน .... ไปหานะ" นี่เหมือนจะเป็นครั้งแรกที่บอสรู้สึกว่า การพูดในสิ่งที่อยากพูดออกไปตรงๆ เป็นเรื่องไม่ง่ายเลย เขาไม่เคยรู้สึกประหม่าแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ 

"ตอนนี้ เดี๋ยวนี้เลย" บอสพูดย้ำให้อีกฝ่ายแน่ใจว่าเขาจะไปหาตอนนี้เลย

"เฮ้ย บอส" ออยร้องขึ้น "นี่มันดึกมากแล้วนะ ขี่จักรยานมาทางก็มืด เดี๋ยวรถชนนะ"

ได้ยินแบบนี้ สีหน้าที่ดูประหม่าของบอส เริ่มมีรอยยิ้มอีกครั้ง

"แกเป็นห่วงเราด้วยเหรอออย" บอสหลุดปากถามออกไปตรงๆ 

"ก็มันดึกแล้ว คืนนี้คนยังออกไปฉลองปีใหม่กันอยู่เลย รถเยอะจะตาย" ออยอธิบายเหตุผล
 

"ไม่เป็นไร เรามีหมวก เดี๋ยวอีก 20 นาทีเจอกันที่หน้าบ้านแกนะ"
 

"เฮ้ย บอส บอส บอส"

ออยตะโกนเสียงดังผ่านทางโทรศัพท์ แต่อีกฝ่ายกลับกดตัดสายแล้วพุ่งตัวออกจากที่นอนเสียแล้ว

 

 

 

22.40 น.

 

ออยค่อยๆ ใช้มือขวาดันประตูบ้านด้านขวาออก เมื่อประตูฝั่งขวาถูกเปิดกว้าง ออยก็ใช้มือซ้ายดันประตูบ้านฝั่งซ้ายออก แต่เหมือนอยู่ดีๆ มันกลับดันยากแบบที่ไม่เคยเป็น ออยออกแรงที่มือซ้ายเพิ่มขึ้น แต่เหมือนมันจะไม่ค่อยได้ผล

 

"เดี๋ยวเราดันให้" 
 

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับฝ่ามือขนาดกลางที่ไม่ได้ใหญ่เหมือนผู้ชายทั่วไปช่วยดันประตูด้านซ้ายมือของออยให้เปิดออกกว้าง

"บอส"

ออยเรียกชื่อเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนช่วยดันประตูให้ ก่อนจะก้าวเท้าเดินออกมาจากตัวบ้าน

"ทำไมลงมาช้าจัง นี่มารอตั้ง 4 นาทีแล้วนะ"

บอสมาถึงหน้าบ้านออยก่อนออยจะลงมาสักครู่ ซึ่งถือเป็นเรื่องดีเพราะเขามีโอกาสได้ยืนทบทวนและทำใจให้นิ่งก่อนจะเจอหน้าคนที่เขายอมปั่นจักรยานมาหากลางดึก
 

"แกนี่ ปั่นจักรยานไวเนาะ" ออยพูดปนขำในใจ "ว่าแต่มีอะไรถึงมาตอนนี้ จริงๆมีอะไรก็คุยในโทรศัพท์ก็ได้นะ"
 

"อ่อ..อ๋อ"

บอสเริ่มแสดงท่าทางเลิ่กลั่ก มือไม้เริ่มไม่อยู่สุข

"เราจะมาถามว่า วันนี้ คือที่แกเจอแม่เรา...เป็นไงบ้าง" 
 

ออยทำหน้าสงสัย "เมื่อกี้แกก็ถามเราไปแล้วไม่ใช่เหรอ ที่คุยกันในโทรศัพท์เมื่อกี้อะ" 

ออยถามออกมาด้วยความสงสัย ฝ่ายบอสยิ่งเลิ่กลั่กมากกว่าเดิม บอสทำอะไรไม่ถูกได้แต่จับขาแว่นของตัวเองแล้วขยับขึ้นขยับลง
 

"อ๋อ คือเรา..." บอสพยายามหาข้อแก้ตัว "เราจะมาถามว่า พ่อแม่แกว่างวันไหนบ้าง ที่แกชวนเรากินข้าวน่ะ"

แม้จะไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากพูดจริงๆ แต่อย่างน้อยมันก็เป็นข้อแก้ตัวที่น่าจะช่วยให้บอสรอดตายได้อีกครั้ง
 

"ฮะ?" ออยประหลาดใจ "แกจะถามว่าอะไรนะ" ออยถามย้ำให้แน่ใจด้วยสีหน้างงเป็นสองเท่า
 

"เออ นั่นแหละ" อยู่ดีๆ บอสก็ทำสีหน้าจริงจังขึ้นมา "จะมาถามว่าพ่อแม่แกว่างวันไหน เราจะได้มากินข้าวด้วย"
 

สีหน้าจริงจังของบอสแบบไม่เนียนทำให้ออยหลุดขำออกมาเบาๆ เหมือนออยเองก็จะเริ่มรู้สึกได้ว่าสิ่งที่บอสอยากคุยกับเธอไม่ใช่เรื่องนี้แน่

"ก็ว่างทุกวันนะ แต่ต้องเป็นตอนเย็นๆ ช่วงจะปิดร้านน่ะ" ออยตอบคำถามที่ไม่เนียนของบอสด้วยเสียงปนหัวเราะ
 

"แล้วแกชอบกินอะไร ไว้เราจะบอกม้าให้ทำให้" ออยถามไปเรื่อย
 

"เราก็กินได้ทุกอย่างนะ ยกเว้นของมันๆ หรือพวกจังก์ฟู้ดที่ไม่มีประโยชน์น่ะ" บอสกลับมาทำสีหน้าจริงจังแบบเต็มรูปแบบของตัวเอง
 

"อ๋อเหรอ" ออยตอบรับ
 

"แล้วแกอะชอบกินอะไร" บอสถามกลับบ้าง สีหน้ายังคงซีเรียสแบบที่เป็นบอส
 

"เราเหรอ" ออยเหมือนจะครุ่นคิด

"เราชอบกินทุกอย่างที่เป็นวุ้นเส้น ยำวุ้นเส้นเผ็ดๆ ผัดวุ้นเส้นใส่ไข่ หรือแกงจืดวุ้นเส้นก็ได้" ออยตอบด้วยรอยยิ้มสดใสแบบที่ไม่ค่อยเผยให้ใครเห็นนัก
 

"เหรอ" บอสตอบรับบ้าง "ก็ดีนะ" บอสเอ่ยถามต่อ "แล้วแกชอบสีอะไร"

บอสเองก็ไม่แน่ใจว่าที่ถามออกไปเพราะอยากรู้จริงๆ หรือหาเรื่องคุยเรื่อยเปื่อยกับคนข้างหน้า
 

"เราชอบสีฟ้า แกล่ะ" ออยถามกลับ
 

"เราชอบสีแดงน่ะ" บอสตอบก่อนจะทำหน้าเหมือนนึกอะไรออก

"อ้อ จริงๆ เราก็ชอบสีฟ้าแบบแกนะออย"
 

"อื้อ"
 

"แล้ว ... แล้วแก..."

บอสคิดคำถามในหัวที่ตอนนี้มันเหมือนปั่นป่วนจนคิดอะไรไม่ออก

"แล้วแกชอบ...ชอบเพื่อนคนไหน... เป็นพิเศษมั้ย"

บอสเริ่มรู้สึกว่า การจะถามอะไรออกไปตรงๆ มันช่างยากเสียเหลือเกิน แต่ละคำเหมือนจุกที่คอ เหมือนโดนดักด้วยอะไรสักอย่าง
 

ออยเมื่อได้ยินคำถามนั้น ก็ทำหน้างงทันที

"หมายถึงยังไง ชอบเป็นพิเศษคือยังไง"
 

"ก็หมายถึง..."

บอสพยายามข่มเสียงตัวเองให้เป็นปกติที่สุด

"หมายถึงว่า คนที่นิสัยดี หรือคนที่คุยด้วยแล้วเพลิน คุยสนุก ประมาณนี้อะ"

บอสอธิบายพลางยักไหล่ตามสไตล์ธรรมชาติของตัวเอง ทั้งๆที่ตัวเขาตอนนี้รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลยสักนิด
 

"อืม" ออยครุ่นคิด 
 

บอสจดจ้องที่ออยเหมือนลุ้นอะไรบางอย่าง มันจะเป็นไปได้มั้ยนะที่ออยจะเอ่ยชื่อของเขาออกมา
 

"อืม" ออยเหมือนยังครุ่นคิดอยู่

"ไม่รู้สิ แกก็เห็นว่าปกติ เราก็ไม่ได้คุยกับใครมาก..." ออยตอบออกมา 
 

บอสยังคงจดจ้องที่ใบหน้าของออยเหมือนรอคำตอบที่ต้องการ 
 

ออยนิ่ง ไม่พูดอะไร 
 

ณ ตรงนั้นเหมือนมีแต่เสียงความเงียบและเสียงลมหายใจของทั้งคู่

 

"...ยกเว้นแก"

ออยพูดคำตอบที่เหลือออกมาหลังจากเงียบไปพักใหญ่ ออยจะรู้มั้ยว่าคำตอบนี้มันทำให้คนตรงหน้าแทบจะทรงตัวไม่ได้
 

"เราชอบแกนะออย"


บอสตัดสินใจพูดในสิ่งที่เขาเก็บไว้มาหลายวันออกมา แม้คำพูดก่อนหน้ามันจะถูกเปล่งออกมาอย่างยากเย็น แต่กับประโยคสารภาพสิ่งที่อยู่ในใจ มันกลับหลุดออกมาอย่างไม่ติดขัดใดๆ เลย

"ปัง ปัง ปัง"


เสียงจุดพลุดังขึ้น


ออยแหงนมองท้องฟ้าที่มีพลุหลายดอกถูกจุดเป็นประกายสวยงาม แต่แม้เสียงพลุจะดังแค่ไหน บอสก็ไม่ได้แหงนหน้าขึ้นมองมันตามเสียงนั้น เขายังคงมองเพื่อนผู้หญิงตรงหน้าอยู่เหมือนเดิม
 

"สวยจัง" ออยยังคงแหงนมองพลุแล้วยิ้มออกมา
 

พลุอีก 3-4 ดอกถูกจุดขึ้นพร้อมประกายไสวทั่วท้องฟ้า ออยยิ้มอย่างชอบใจต่อสิ่งที่เห็น ณ ตอนนี้
 

"ตะกี้แกพูดว่าไงนะ เสียงพลุมันดังมากเลย"

ออยหันกลับมามองที่บอส หลังจากเสียงพลุหลายดอกสงบลง
 

"คือ..."

บอสเริ่มไม่แน่ใจว่าเขาจะพูดออกไปอีกครั้งดีมั้ย
 

"อื้อ อะไรล่ะ" ออยเค้นคำตอบ
 

"คือ... เราจะบอกว่า" บอสเริ่มพูดติดขัด


"คือเรา...เราชอบไปดอยตอนปีใหม่น่ะ"
บอสพลั้งปากพูดในสิ่งที่แทบจะไม่เกี่ยวกับสิ่งที่เขาคิดออกไป
 

"ฮึ ชอบดอย?" ออยถามย้ำ "ชอบไปดอยเหรอ"
 

"ใช่" บอสกลับมายักไหล่สไตล์ตัวเอง "ชอบไปดอย แต่ปีนี้ไม่ได้ไปน่ะ" บอสแก้ตัวไปเรื่อย ตั้งแต่หัวจรดเท้าของบอสตอนนี้แทบจะเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง
 

"อื้อ"

ออยตอบรับว่ารับรู้ในสิ่งที่บอสพูดออกมาเหมือนไม่ได้แคลงใจอะไร
 

"งั้น เดี๋ยวเรากลับก่อนดีกว่า แกไปนอนเหอะ"

อยู่ดีๆ บอสก็เอ่ยปากไล่ออยเข้าบ้าน เพราะเขารู้ดีว่า หากอยู่ต่ออีกนิด เขาคงล้มทั้งยืนตรงนี้แน่
 

"โอเค งั้นเราเข้าบ้านก่อนนะ"

ออยยิ้มให้ ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าบ้านไป
บอสเอื้อมมือไปช่วยออยปิดประตู ก่อนที่ทั้งคู่จะยกมือโบกลาให้แก่กัน 

 

ทันทีที่ออยปิดบ้านสนิทและเดินเข้าไป บอสรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาและเปิดโปรแกรมแชททันที จากนั้นเขารีบกดชื่อไปยังคนที่เขาคุยแชทด้วยล่าสุด

ออยนั่นเอง...

 

 

ตื๊อดึง

 

เสียงเตือนได้รับข้อความแชทดังขึ้นที่โทรศัพท์มือถือออย ออยเพิ่งเดินเข้าบ้านได้ไม่ถึงสิบก้าว หรือจะบอกว่าตอนนี้เธออยู่ห่างจากคนที่เพิ่งเจอเมื่อกี้แค่ไม่กี่เอื้อมมือเท่านั้น ห่างกันเพียงประตูบ้านกั้น...

 

ออยเปิดข้อความแชทที่ได้รับนั้นอ่าน

 

"ออย เมื่อกี้จริงๆเราไม่ได้จะบอกว่าเราชอบไปดอยนะ"

 

ออยอ่านข้อความที่ได้รับจากบอสแล้วทำหน้างงอยู่คนเดียว และรู้สึกว่า อีกฝ่ายน่าจะกำลังพิมพ์ประโยคถัดไปอยู่

 

"เราจะบอกว่า"
 

 

ประโยคถัดไปที่ออยรอถูกส่งมาพอดี

 

"เราชอบแกนะออย"

 

ฝ่ายคนส่งข้อความยังคงยืนพิมพ์ข้อความอยู่หน้าบ้านคนที่เขาอยากบอกความในใจโดยไม่ได้ขยับตัวไปไหนไกลจากจุดที่ยืนเมื่อครู่ บอสรู้สึกเหมือนใจจะแทบจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อเขาพิมพ์ข้อความสุดท้ายออกไปเมื่อครู่ และสิ่งที่อีกฝ่ายส่งกลับมา ก็ทำให้บอสยิ้มออกมา

 

 

แม้จะเป็นเพียงแต่สติ๊กเกอร์ตัวเดียว แต่ออยจะรู้มั้ยว่า ตอนนี้ใจของบอสเหมือนติดปีกบินไปสูงกว่าพลุบนท้องฟ้าที่ออยชมว่าสวยอีกนะ :)

 

END



 

จบจ้าจบ ไปจิ้นกันต่อเองนะะะะะะะะะะ #ทีมบอสออย